Maandelijks komen Cursusstudenten op verschillende plaatsen in Nederland en België enthousiast bijeen om een dagdeel samen met Koos Janson en zijn vrouw Doris geïnspireerd te worden tot een nieuwe staat. Hier een interactief fragment uit zo’n bijeenkomst.
“We zien ieder als broeder en beschouwen alles als vriendelijk en goed.”
( WdII.14.3:4)
‘Ik wacht al 26 jaar op een excuusbrief’
Ooit had ik een hele goeie vriendin. Nu hebben wij al 26 jaar ruzie.
Ben je kwaad op haar?
Zij is heel kwaad op mij. Ik eerst ook op haar. Ik heb haar vergeven, en wil het goedmaken. Daar wil zij niet van weten.
Hoe nu verder?.
Ik denk: wanneer komt dit goed?
Wat denk je zelf?
Mijn gevoel zegt: het zal nog heel lang duren.
Wil je dat?
Nee!
En wát precies zou zo lang duren?
Voor zij inziet dat ik haar nooit kwaad heb gedaan.
Voor zij dat inziet. Dat is erg belangrijk voor je?
Om het goed te maken, ja.
Dus het is nog niet goed?
Nee.
Je focust op de vorm, de buitenkant. Mét dat je zegt – en méént: “Wij zien ieder als broeder en beschouwen alles als vriendelijk en goed,” is het goed. Zij is, net als jij, een onschuldig kind van God, jullie kunnen alleen maar in liefde zijn. Jouw ziel kan alleen maar zielsveel houden van haar. Haar ziel houdt zielsveel van jou. Als je dat beseft en verlangt – “Mijn hart houdt van haar. Ik wil leven in die staat, waarin ik dit dagelijks kan voelen: ik wil de wonderstaat” – dan ontdek je dat het nu goed is. Je stapt over naar een ‘heilige relatie’. Een wonder!
Maar het is nog niet goed tussen ons.
Zo voelt dat in een ‘speciale relatie’, waarin je de buitenkant laat vertellen of iets waar is of niet. Maar het is andersom. De binnenkant dient te vertellen of de buitenkant waar is. De buitenkant, afscheiding in de vorm is schijn! De vraag is niet of die ander ons ziet zitten – weet dat haar ziel zielsveel van jou houdt. Koester je daarin. Waarom zou het nog niet goed zijn?
Ik zoek het in de vorm.
Wij voelen ons niet gekoesterd in liefde, omdat wijzelf ons die koestering onthouden. We zeggen: “Ik wil iets in de vorm. Een zoen, een bos bloemen, een excuusbrief.” Niets mis met zo’n vorm, maar als het je prioriteit is, loop je de waarheid mis. De eerste keus is: ik wil mij baden in de liefde van haar ziel. Zij houdt nu al van me. Zij kan nooit anders. Ze is een schepping van God.
Dus maakt de vorm niet uit?
De vorm is dan dessert, geen hoofdgerecht. Je voelt je vrij in hoe de ander over jou denkt. De vraag: “Hoe lang nog?” verdwijnt. Ik koester me al in haar liefde. En ik hou van haar. In de vorm zie ik dat zij afstand bewaart en dat is haar goed recht. Dat mag. Maar ik onthoud mezelf niet deze koesterende liefde! Ze houdt echt van me. Zij zou dat mogelijk ontkennen. Maar daar geloven we niet in!
Zag zij dat maar in!
Hoe zou het zijn als jij dat deed? Waar wil je staan? Dat is het verschil tussen de wonderstaat en de ‘gedonderstaat’, het persoonlijkheidsniveau.
Ik heb zo gehoopt op een excuusbrief…
Je wilt dat graag?
Ja, zij heeft mij óók pijn gedaan.
Je denkt dan iets van haar te krijgen dat je weer heel maakt. We verklaren onszelf tot een behoeftige persoonlijkheid, incompleet, beschadigd, schuldig. Excuus van de ander lijkt dan nodig om weer heel en onschuldig te worden. Dit doen we onszelf aan. Ik wil iets aan de buitenkant. Dat is de gedonderstaat. Ik maak me klein.
Maak ik me klein als ik behoefte aan excuus heb?
Wanneer je een vorm groot maakt, maak jij jezelf klein. Wanneer je iets uiterlijks groot maakt in je leven – “Ik krijg die excuusbrief maar niet” – dan maak je jezelf klein. Je beweert: “Ik ben nergens zonder haar excuusbrief.” Laat het zijn zoals het is – haar persoonlijkheid houdt afstand, én ze houdt van je, en jij van haar. En liefde is onweerstaanbaar. Dat zou de zaak wel eens met 26 jaar kunnen versnellen!.
Versnellen?
Baad haar in de liefde van jouw ziel, koester je in de liefde die zij altijd voor je voelt. Een keer vindt zij haar waarheid. Het is heel moeilijk voor iemand om jouw vijand te blijven als jij voor liefde kiest. Maar iemand kán het een tijdje volhouden, en dat is geen enkel probleem. Ontdek je vrijheid!