HET IS ZONNEKLAAR!
Interview met Koos Janson
Koos Janson werkte mee aan de vertaling van Een Cursus in Wonderen en is een Course-leraar. Honderden mensen bezoeken jaarlijkszijn cursussen en workshops. Hoe kwam het zover en welk inzicht is er inmiddels gedaagd? Els Thissen sprak met hem.
Jacobus Janson, geboren 25 april 1949 te Den Haag, doctorandus in de Nederlandse taal- en letterkunde, voor de 2e maal getrouwd, vader van 2 kinderen, een zoon van 18 en een dochter van 22 jaar.
Wat is je beroep?
Ik zeg snel ‘leraar’ omdat ik ben opgeleid als leraar, als neerlandicus. Ik heb als leraar voor de klas gestaan. Dat leraarschap zit er gewoon in. Zelfs als ik niet weet waarvan ik leraar ben, dan zou ik nog leraar zijn. Maar uiteindelijk is het godzijdank dat geworden wat me in het hart het meeste raakt. In mijn studietijd, toen ik mij voorbereidde op neerlandicus zijn, veranderde mijn leven. Ik liep tegen yoga aan, ging mediteren, snuffelde aan van alles en en deed toen ‘nog even’ TM (Transcendente Meditatie). Maar TM was het. Daardoor zakte in nog zo’n end dieper. Dat heb ik stil voor mezelf gehouden, totdat mensen het door kregen en zeiden: wat doe jij? Ik merkte dat als ik het over die dingen had, dat een onmiddellijk effect in mijn bewustzijn had. Nu zeg ik: geven en ontvangen zijn hetzelfde. Ik was zo puur gelukkig als ik het over meditatie had. Ik wilde eigenlijk veel liever TM-leraar worden dan iets anders. Ik heb mijn eindscriptie nog afgemaakt en op het bureau van de hoogleraar gelegd en een dag later ben ik naar Zwitserland vertrokken om daar de TM-lerarenopleiding te doen. Toen ik daar 6 maanden later van terug kwam lag er meteen werk voor me klaar. Ik ben toen een paar jaar fulltime TM-leraar geweest. Ik was gelukkig. Trouwde in die tijd, hielp andere mensen om TM-leraar te worden, was een meditatie centrum begonnen, met meer werk dan ik aankon. Een tweede iemand erbij, een derde iemand erbij, vijf, zes mensen die TM-leraar wilde worden. En ineens ontstond een gevoel dat er een tekort was aan middelen om die mensen te onderhouden. Ik, als de enige die afgestudeerd was, nam een baantje om in mijn onderhoud te voorzien. Dat begon als een klein baantje. Maar dan ben je getrouwd, krijgt een kind, en de school zegt: wil je meer uren? Het eind van het verhaal was dat ik onder mijn eigen ogen de samenleving instapte en fulltime leraar Nederlands werd. Dat zal me zo geen tweede keer gebeuren. Ik ben van mijn spoor afgeweken toen. Het is helemaal niet slecht om 10 jaar voor de klas te hebben gestaan en om die praktijk te hebben meegemaakt met vooral knullen die ‘no nonsens’ bezig waren, in het middelbaar beroepsonderwijs. Het is goed om dat te hebben meegemaakt, maar het was een afwijking van mijn spoor.